اما من الیاس یالچینتاش نیستم

یکی از دلخوشی های این عالم دوستانند. حالا مرا امروز در نظر بگیرید وقتی از یکی از این دلخوشی های عالم یک عمل محیرالعقول دیدم که آنقدر ناراحت بودم از این دلخوشی که فقط میخواستم گوشی را بردارم و صمن عرض چند کلمه درشتِ متناسب شرایط  فقط بپرسم چرا؟

اما تماس نگرفتم و طبیعتا کلمات درشتم را قورت دادم و نگهشان داشتم برای خودم.

حالا حتی اگر ببینمش هم، میگویم و میخندم و حتی نمیپرسم چرا. 

اما فقط میدانم که تا همینجا میتوانستم رویش حساب کنم و بالعکس و نه بیشتر و مِن بعدی در کار نیست. 

اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

آشنایی داشتیم که بعد از فوت پدرش عجیب به هم ریخت و غم انگار که از او جدا نمیشد.تعریف میکرد که از سر یکی از مراسم های پدرش زودتر خودش را رسانده خانه و فقط داد زده .میگفت اگر آن فریاد ها را نمیزد میترکید از غصه‌ی  از دست دادن بهترین آدم زندگی اش.

حالا من این جا تنها چیزی که کم دارم انگار، یک چاه است تا داد بزنم مگر این کار،بشورد ببرد چند صباحی دردهایم را.

اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

انقدر حالم بد است که تپش قلب دارم. ما کی این شدیم؟ این بالغان نابالغ مزخرف؟ که دل هم را میشکنیم ..

فقط میخواهم با کسی درد و دل کنم ،هیچکس نیست لیست کانتکت هایم را بالا و پایین میکنم همه هستند و هیچکس نیست برای دو کلمه حرف زدن..اسکروو دت

 

اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

خدایا این روزهای سخت مان را داری میبینی دیگه؟؟؟؟

مادربزرگم همیشه داستان هایی دارد برای تعریف ؛ آنروز داشت یکی از همین هارا تعریف میکرد وسطش یک شعری خواند با این مطلع و معنی که غمم دریای عمان است ..... و من ، من ، من ...انگار منجمد شدم یخ زدم این شعر را بارها خوانده بود ولی من حالا میفهمم معنی اش را ، با گوشت و پوست و استخوان...

اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

به قول غزاله علیزاده من غلام خانه های روشنم.از سرکار که می آیم در تاریکی به  تک تک خانه ها نگاه میکنم و تجسم میکنم ساکنین شان را.بعضی خانه ها روشن اند گرما دارند انرژی هاشان از بنجره هایشان انگار دارد اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

دنی بذیرش دانشگاه را گرفت.از دیشب آنقدر گریه کرده ام که جشمهای به زور باز است.خوشحالم برایش خیلی خیلی زیاد, مثل مادر برای فرزندش خیلی بیشتر حتی شاید. منتظرم ویزایش هم بیاید و آنوقت من خوشحالترین آدم ر اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

واقعا بیشتر از این نمیخواه بزرگتر شوم بس است. بس است نه اینکه راضی باشم از تا به اینجای زندگی ام نه بس است چون فکر میکنم با بزرگتر شدن سال به سال همان آدم بیهوده ام با سن و سالی بیشتر .بزرگ شدن مرا به اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

دوروز دیگه با میشم,نگاه میکنم, میبینم بیر شدم ,دستام خالیه هیچی ندارم از خودم

اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

حالم بد است.از دنیای این آدمها که هیچ وقت نفهمیدمشان .هروقت خواستم به یک کدامشان اعتماد کنم توزرد از آب درآمدند هربار هربار هربار.. این بار مقصر من بودم؟که راحت تر گرفتم؟ که باز به آدمهای این تبار اعت اما من الیاس یالچینتاش نیستم...